Με πολύ χαρά αλλά ταυτόχρονα και με «δυο-τρία σταυρουλάκια πίκρας», όπως θάλεγε και ο ποιητής, υποδεχόμαστε και καλωσορίζουμε τα καινούργια παιδιά του Τμήματός μας, τους πρωτοετείς φοιτητές.
Ο λόγος της χαράς είναι προφανής: Πάντα οι νέοι ερχομοί, τα παιδιά με τα όνειρα και τη δίψα για τη μάθηση και τη γνώση καθώς και το ξεκίνημα αυτού του ταξιδιού του οποίου γινόμαστε θεατές (κάποτε και συμμέτοχοι) είναι αιτίες γιορτής και ευφροσύνης.
Για την πίκρα όμως δεν θα ρωτήσει κανείς;
Παράξενο δεν είναι που δεν δημιουργείται απορία γι’ αυτή την λίγη πίκρα που ελλοχεύει; Δεν είναι ανησυχητικό που υπάρχει μια κάποια «κατανόηση» έστω και αν δεν προσδιορίζεται ο ακριβής λόγος για τον οποίον η γιορτή της νέας αρχής δεν είναι τόσο λαμπερή όσο της αρμόζει;
Καλωσορίζοντας τους νέους φοιτητές, θα θέλαμε ακριβώς να πούμε «καλωσήρθατε να παλέψουμε μαζί για να ξανακάνουμε τις ημέρες ολόλαμπρες όπως πρέπει στον χρόνο που ξημερώνει κάτω από το ελληνικό φως, καλωσήρθατε για να ξαναπούμε τις αλήθειες μας συλλαβιστά ώστε να τις επαναπροσδιορίσουμε, καλωσήρθατε για να υποσχεθούμε το τέλος κάθε προδοσίας που άφησε πίσω ένοχες γενιές και ατελέσφορες κινήσεις.
Η επιστήμη της οποίας επιλέξατε να γίνετε θεράποντες είναι πολύ σημαντική για να μπορεί να βασισθεί σε ανθρώπους με κλεμμένα ιδανικά και με κινούμενο έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Για τον λόγο αυτό εμείς οι παλαιότεροι των καιρών αλλά και ολόκληρο το fast σύστημα οφείλουμε να σας καλέσουμε σε διεκδίκηση της όποιας αξιοπρέπειας σας στερήθηκε και να πούμε πως θα είμαστε εδώ για να βλέπουμε τα βλέμματά σας να γίνονται ολοένα και πιο καθάρια, μέχρι που να φτάσει μέσα στα μάτια σας να δοξάζεται η ίδια η ζωή και στις κινήσεις σας να υπηρετείται η πρόοδος του Ανθρώπου και της κοινωνίας των πραγματικών ανθρώπων. Βλέπετε η επιστήμη δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσον για να γίνει το μεγάλο ταξίδι ενδιαφέρον και παραγωγικό εξέλιξης και πολιτισμού.
Αυτές οι πέτρες τούτης της χώρας που «δεν βολεύονται με λιγότερο ήλιο» περιμένουν τον δικό σας βηματισμό για να λείψει ο παραπικρασμός των βημάτων που φεύγουν για την Εσπερία και των αποχαιρετισμών που παγώνουν τα χαμόγελα. Σας ορίστηκε δηλαδή από την ορφάνια της εποχής να ξαναδώσετε την ελπίδα στον εαυτό σας -που την αξίζει- και στην πατρίδα που δεν αντέχει δίχως της.
Ετούτο που μοιάζει με καθήκον δεν είναι ακριβώς και γι’ αυτό δεν είναι βαρύ. Πρόκειται απλώς για τον τρόπο να ζούμε αληθινά και αυτό χρειάζεται την δική σας απαιτητική παρουσία για να ξαναγίνει αδιαπραγμάτευτο.
Σας καλωσορίζουμε λοιπόν με αγάπη, σεβασμό και προσμονή.
Αφήνουμε την πίκρα για τους ποιητές και χαιρετίζουμε στην πρώτη σας αμηχανία το δικαίωμα να τα κάνετε όλα καινούργια και δικά σας.
Ο κόσμος σας ανήκει. Όλοι το ξέρουμε αυτό και να που μόλις είπαμε την πρώτη μας αλήθεια……
Καλώς ήρθατε, καλόν αγώνα, καλό ταξίδι!
Ο Πρόεδρος
Καθηγητής Ελευθέριος Τσουκαλάς